wiersze Leny Bytnar

LenaBytnar

Las

Rośliny oddychały, oddychają, ale czy będą oddychać?
Zwierzęta żyły, żyją, ale czy będą żyły?
Woda płynęła, płynie, ale czy będzie płynąć?
Ludzie niszczyli, niszczą i będą niszczyć
na pewno.

Wróble ćwierkają, ćwierkają,
przestały…
Zające kicają, kicają,
przestały…
Drzewa oddychają, oddychają,
przestały…
Strumień spływa, spływa,
przestał…
Człowiek przyszedł, rozglądnął się,
został…

Wzniesie się dżungla betonowa.
Na ścieżkach asfaltowych
Zaczną jeździć blaszane bryczki,
Do których zaprzęgnie się tysiące koni,
Rzeki popłyną żelaznym korytem,
A metalowe ptaki wzbiją się ponad wszystko
W gęste przestworza,
By zobaczyć drewniane łabędzie
Na wielkiej wodzie,
Łowiące stalowe wieloryby.

Dopiero wtedy ostatni człowiek usiądzie,
Zastanowi się i zapłacze.
I odejdzie tam, skąd przyszedł,
Aby nigdy już nie powrócić,
Bo do czego?

Lena Bytnar

khamul189

Ładny, rytmiczny i ciekawy utwór. Dobra refleksja nad światem. Jedyny zarzut z mojej strony- trochę komicznie wypada na tle całości fragment "Zające kicają, kicają(...)". Oceniając w skali szkolnej: 5-