wiersze Leny Bytnar

LenaBytnar

Upadek

krwawa łuna razi ciosami
białe chmury niewinności
plamiąc szkarłatem i fioletem
błękitny dywan przestworzy

czerwona tarcza korony
osiąga szczyty rozkoszy
wylewając promienie wrzasków i jęków

po plecach świata przebiega dreszcz
trzykrotnie budząc strach
a szerokie oczy lęku
leżą rozwarte na poduszce
odrętwienia

wstrzymany dech gwiazd
złowróżbny obraz księżyca

korona pada w ocean rokoszy
a jej majestat upada
z kolejną dozą krwi i jęków

szalony pęd wiatru przynosi
burzowe chmury
czarne kłęby szare woalki
kończąc tą scenę

opada ciemna kurtyna
lecz jeszcze słychać jęki
i prześwituje szkarłat ruchu
korona upadła

zgrzeszyła

Lena Bytnar, listopad 2007 r.

Radagast

Czy jeden bład człowieka może to takiego upadku doprowadzic?

khamul189

Oj, uwierz Radagaście, że naprawdę może... Człowiek niejednokrotnie popełnia w swoim życiu błędy, które strącają go w głęboko prywatne otchłanie własnej duszy...

LenaBytnar

jedno słowo lub jedno przemilczenie i upadamy...

khamul189

Czsaem nawet wystarczy tylko (albo aż) czyjaś obojętność...